نوشته‌ها

“کیمیا داودی”

“گوارش و ‌تناسب اندام”

کیمیای گوارش و ‌تناسب اندام

نام محصول 

مقطر یازده گیاه 

ترکیبات:

 انیسون، رازیانه، کرفس، زیره سیاه، شاهتره، پونه، نعنا، دارچین، شوید، شاهسپرم، بادرنجبویه


خواص و کاربردهای ترکیبات محصول :

انیسون :

انیسون مبدل مزاج مغز است یعنی مزاج بیمارگونه مغز (سوء مزاج) را به مزاج سالم تبدیل می کند، لذا تقویت کننده مغز و کمک کننده به بهبود بیماری های مغز و اعصاب می باشد. انیسون لطیف کننده اخلاط و پادزهر سموم است. انیسون در بیماری هایی که باعث بی حسی و فلج اندام ها می شوند (مانند ام اس، سکته مغزی، فلج بل و …) به درمان کمک می کند، برای بهبودی بیماری های اعصاب و روان نیز مفید است. انیسون در بهبود تشنج نیز مفید است. بخور دادن مجاری تنفسی با انیسون جهت درمان سردردها و سرگیجه های ناشی از غلبه سردی مفید است. بخور دادن رحم و مجاری تناسلی زنان با انیسون سقط آور است.

استفاده از انیسون در بیماران دچار خلط پشت حلق و ترشحات حلق و بینی و نیز درد گوش توصیه می شود. 

خوردن انجیر خیسانده در عرق انیسون صبح ناشتا، در تقویت اشتها و چاق شدن افراد لاغر مناسب است.

سایر خواص آن عبارتند از : مقوی معده و از بین برنده رطوبت های زاید آن، برطرف کننده نفخ و بادها، ضد درد، ادرار آور، پاکسازی کننده رحم از مواد زاید، برطرف کننده ترشحات غیر طبیعی از واژن، قاعده آور و سقط آور، شیرافزا، معرق، افزاینده قوای جنسی، مقوی دستگاه ادراری تناسلی و سنگ شکن

عرق انیسون در بسیاری از موارد از جرم گیاه بهتر عمل می کند. این عرق، ضد نفخ، هضم کننده غذا، باز کننده انسدادهای کبد و طحال، پاک کننده مجاری تنفسی، رقیق کننده مواد غلیظ و دفع کننده مواد زاید، برطرف کننده خستگی و مفید در بیماری های کبد و بیماری های مغز و اعصاب است.

مهم ترین مواد تشکیل دهنده انیسون، اسانس بوده که میزان آن از 5-1.5 درصد متغیر است. مهم ترین ماده موجود در اسانس ترانس آنتول به میزان 90-80 درصد است. کومارین ها ترکیبات مهم دیگر این گیاه هستند.

انیسون عملکرد آهن در بدن را افزایش می دهد بنابراین مصرف آن در بیماران دچار کمخونی فقر آهن مفید است.

  • مصلح انیسون رازیانه و سکنجبین می باشد.

  • انیسون با استروژن و داروهای جلوگیری از بارداری تداخل عمل دارد. لذا باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

  • انیسون ممکن است اثر وارفارین را افزایش دهد و PT وPTT  را مختل کند. لذا در بیمارانی که وارفارین مصرف می کنند، باید انیسون با احتیاط و با 2 ساعت فاصله از وارفارین تجویز شود.

  • مصرف انیسون در بارداری در صورت لزوم تحت نظر پزشک باید صورت گیرد ولی در شیردهی مجاز است.


رازیانه :

باز کننده انسدادهای قفسه سینه، کبد، کلیه و مثانه و تسکین دهنده دردهای این اعضا (اگر درد به علت غلبه سردی بر این اعضا باشد)، تحلیل برنده اخلاط و مواد زاید و غلیظ، ضد سموم، تقویت کننده چشم، تقویت کننده معده و ضد نفخ، ضد تهوع، ضد اسهال، مفید در بهبود دردهای شکم، شیرافزا، ادرار آور، قاعده آور.

مزاج عرق رازیانه دوم گرم و اول خشک است. عرق رازیانه نیز مانند تخم آن دفع کننده رطوبت های زاید، ضد نفخ، ادرار آور و باز کننده انسدادهاست. این عرق با سکنجبین در بهبود تب و به همراه خاکشیر در بهبود اسهال و استفراغ توصیه می شود.

تخم رازیانه حاوی 6-2 درصد اسانس می باشد که مهم ترین ترکیبات آن شامل 70-50 درصد ترانس آنتول است. تخم به دلیل داشتن آنتولدارای مزه کمی شیرین است. ترکیبات دیگر شامل استروژن دی آنتول، روغن ثابت، فلاونوئید، اسیدهای آلی و پروتئین است.

با توجه به ترکیبات استروژنی موجود در رازیانه می توان آن را به عنوان مکمل غذایی زنان یائسه مصرف نمود.

  • مصلح رازیانه سکنجبین است.

  • رازیانه با استامینوفن، سیپروفلوکساسین و داروهای ضد تشنج تداخل عمل دارد. لذا باید با 2 ساعت فاصله از داروهای مذکور مصرف شود.

  • مصرف بیش از حد رازیانه ممکن است باعث تشنج، هذیان، بی اشتهایی، تهوع و استفراغ شود. در برخی افراد رازیانه واکنش افزایش حساسیت و ادم ریه ایجاد می نماید. این واکنش در افرادی که به کرفس حساسیت دارند، نیز در صورت مصرف رازیانه دیده می شود.

  • رازیانه در سرطان های حساس به استروژن نباید مصرف گردد.

  • رازیانه اگر به همراه داروهای دیگر میل شود، به رسیدن دارو و به عضو مورد نظر و تاثیر نمودن دارو در آن عضو کمک می کند.

  • زیاد مصرف نمودن رازیانه در گرم مزاجان ممکن است باعث ایجاد عوارضی شود.

  • مصرف رازیانه در بارداری ممنوع و در شیردهی مجاز است.


کرفس :

مفید در بیماری هایی که ناشی از غلبه سردی باشد، مفید در بیماری های ریه و تنگی نفس، ضد نفخ، ضد استفراغ، ضد سکسکه، ضد دلپیچه، مفید در زخم های گوارشی، باز کننده انسدادها (مخصوصا انسدادهای کبد و طحال)، تحلیل برنده مواد زاید،  اشتها آور، افزاینده قوای جنسی، کمک کننده به عملکرد داروهای مسهل، پاک کننده کلیه و مثانه، ادرار آور، سنگ شکن، قاعده آور، سقط کننده جنین، مفید در درمان کمردرد، درد مفاصل و نقرس

کرفس در درمان ورم مفاصل، هیستری و ضعف اعصاب مفید است. سایر خواص کرفس عبارت است از: آرام بخش، کاهنده فشار خون، ضد درد، سقط کننده، ضد کرم، ضد آلزایمر، ضد بکتری، ضد سرطان، ضد افسردگی، کاهنده قند خون، ضد ادم، آنتی اکسیدان، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، ضد نفخ، ضد قارچ، افزاینده قوای جنسی، هضم کننده، ادرار آور، قاعده آور، کاهنده چربی خون، مقوی معده، ضد عفونت ادراری و مقوی رحم.

کرفس حاوی 3-2 درصد اسانس است که دارای حدود 60 درصد لیمونن و 10 درصد سابی نن به عنوان اجزای اصلی می باشد. ترکیبات دیگر آن شامل فوروکومارین و فوروکومارین گلوزیدها، فلاونوئیدها از جمله آپی ژنین و ایزوکورستین، ویتامین و مقدار زیادی مواد معدنی از جمله سدیم و کلرین است.

  • مصلح کرفس انیسون است.

  • مصرف همزمان کرفس با داروهای کاهنده فشار خون، داروهای ادرار آور و داروهای آرام بخش باعث افزایش اثر این داروها می شود. مصرف همزمان کرفس  با داروهای ضد انعقاد و ضدپلاکت ممکن است باعث افزایش احتمال خونریزی شود.  مصرف همزمان کرفس با داروهای هورمونی تیروئید، اثر این داروها را کاهش می دهد. لذا کرفس باید با فاصله از داروهای مذکور استفاده شود.

  • مصرف کرفس در برخی افراد ممکن است باعث دپرشن CNS ، تحریک رحم، تاول پوستی در مواجهه با نور )سندروم( birch-celery ، واکنش افزایش حساسیت، آنافیلاکسی و آنژیوادم شود.

  • استفاده از کرفس در بیماران مبتلا به تشنج ممنوع است.

  • در موارد حساسیت به درمنه و التهاب کلیه بهتر است از کرفس استفاده نشود.

  • مصرف کرفس در بارداری و شیردهی توصیه نمی شود.


زیره سیاه :

گرم کننده معده و از بین برنده رطوبت های زاید آن، ضد سکسکه، آروغ آور، اشتها آور، لطیف کننده اخلاط، ضد نفخ، اصلاح کننده غذاهای نفاخ، مفید در درمان تنگی نفس و تپش قلب ناشی از غلبه سردی، ضد استفراغ، برطرف کننده درد شکم و دل پیچه، ضد کرم ها و انگل های گوارشی، ادرارآور، کاهش دهنده منی

زیره سیاه مانع از بالارفتن بخارات معده به سوی مغز شده و به همین خاطر در درمان نزله و ترشحات حلق و بینی و سردردها و سرگیجه ها مفید است.

دانه زیره دارای مواد روغنی، تانن، فلاونوئیدها، رزین ها، ترکیبات قندی و مهم تر از همه اسانس می باشد. زیره های مرغوب و تازه تا بیش از 6 درصد اسانس دارند. ترکیبات موجود در اسانس زیره بستگی به ناحیه پرورش آن دارد. زیرا شرایط آب و هوایی و جغرافیایی روی کمیت و کیفیت اکثر مواد موجود در گیاهان  به خصوص رایحه آنها تاثیر بسیاری می گذارد. در اسانس زیره سیاه دو ماده اصلی وجود دارد به نام های کارون و لیمونن.

  • مصلح زیره سیاه، عسل، آویشن و کتیراست.

  • تداخلات دارویی خاصی در مورد زیره سیاه گزارش نشده است.

  • مصرف زیره سیاه در دوزهای بالا ممکن است باعث بی اشتهایی، اسهال، اختلال کبد، اختلال کلیه و تحریک پذیری شود.

  • زیاد خوردن زیره سیاه ممکن است باعث ضعف چشم شود.

  • مصرف زیره سیاه در بارداری ممنوع است اما در شیردهی در دوز غذایی مجاز است.


شاهتره :

دفع کننده صفرا، سودا و بلغم، مخصوصا اخلاط سوخته از طریق ادرار و مدفوع، تقویت کننده کبد، باز کننده انسدادهای کبد و طحال، تقویت کننده معده و پاک کننده دستگاه گوارش از مواد زاید، ضد خارش در برخی بیماری های پوستی، ادرار آور، تصفیه کننده خون، اشتها آور.

شاهتره به عنوان ضد استفراغ و نیز در درمان تب های مزمن نیز استفاده می شود.

دهان شویه با عرق شاهتره جهت درمان سوزش زبان و زخم های کام و دهان و پاکسازی و تقویت لثه مفید است. شستن موها با عرق شاهتره برای برطرف نمودن شوره سر و شپش مفید است.

دیگر اثرات شاهتره عبارتند از: مفید در بیماری های قلبی-عروقی، کاهش صفرا، ادرار آور، بهبود دهنده اگزما، آنتی کولینرژیک، آنتی هیستامین، ضد ورم، ضد آریتمی، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، تقویت کننده قوای جنسی، کاهش دهنده ضربان قلب، معرق، مسهل، آرام بخش و مقوی معده

قسمت هوایی گیاه حاوی حدود 1% آلکالوئید است که بیش از 30درصد آنها تعیین فرمول شده اند. اکثر این آلکالوئیدها از مشتقات بنزیل ایزوکینولین هستند. مهم ترین این آلکالوئیدها شامل فومارین (پروتوپین)، فوماریلین و سیناکتین هستند. از دیگر ترکیبات شاهتره می توان فلاونوئیدها، اسیدهای گیاهی به ویژه اسید فوماریک و موسیلاژ را نام برد.

  • مصلح شاهتره، هلیله زرد و کاسنی است.

  • مصرف همزمان شاهتره با داروهای بتابلاکر، گلیکوزیدهای قلبی و داروهای ضد آریتمی، موجب افزایش اثر این داروها در بدن می شود. لذا شاهتره باید با فاصله از این داروها استفاده شود.

  • مصرف شاهتره در دوز بالا ممکن است باعث افت فشار خون، برادیکاردی، افزایش فشار داخل چشم، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، نارسایی حاد کلیه، واکنش افزایش حساسیت، لرز، تشنج و مرگ شود.

  • شاهتره در بیماران دچار گلوکوم و بیماران دچار تشنج نباید تجویز گردد.

  • مصرف شاهتره در بارداری و شیردهی ممنوع است.


پونه :

پونه بسیار لطیف کننده اخلاط و دفع کننده سودا، برطرف کننده سوزش معده، سکسکه و حالت تهوع، پاک کننده مواد زاید از ریه، قفسه سینه و معده، ضد نفخ و مفید در بیماری های کبد می باشد. این گیاه ادرار، عرق و خونریزی قاعدگی را به جریان می اندازد، رحم را پاکسازی می کند و چه به صورت خوراکی و چه به صورت واژینال سقط آور است. بوییدن پونه برای بیمارانی که به علت ضعف دچار کاهش هوشیاری موقت مکرر می شوند مفید است. این گیاه همچنین خونرسانی به پوست را افزایش می دهد. 

پونه برای بهبود سردرد و سرگیجه، سرماخوردگی، سرفه، مشکلات قاعدگی و نیز به عنوان ضد عفونی کننده، ضد نفخ، عرق آور، هضم کننده غذا، ضد درد، ضد چسبندگی پلاکت ها، بی حس کننده، ضد باکتری، ضد ویروس، ضد قارچ، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، ضد ورم، ضد التهاب، ضد روماتیسم، ضد اسپاسم، ضد احتقان، ادرارآور، قاعده آور، مسکن، مقوی معده، شل کننده عضلات اسکلتی و مهار کننده سیکلواکسیژناز استفاده می گردد.

عرق انواع پونه مقوی قلب، معده و هاضمه است. دود پونه حشرات را دفع می کند.

پونه حاوی 2-1 درصد اسانس مایل به زرد و یا سبز است. پولگون موجود در اسانس برگ آن از 9 درصد در نوع برزیلی تا 30 درصد در انواع آمریکایی وجود دارد. میزان پولگون گونه های اروپایی از 90 تا 94 درصد می باشد.

موادی که به طور طبیعی در اسانس پونه وجود دارند و یا خود به خود اکسیده می شوند، عبارتند از: آلفاپی نن، بتاپی نن، لیمونن، 3-اکتانول، 3-اکنانول، پاراسیمن، 3-اکتیل استات، منتون، ایزومنتون، پولگون، ایزوپولگون، پی پریتون، سیس و ترانس پولگون اکساید و کاریوفیلن. ترکیبات مهم دیگر شامل اسید لوریک، اسید میریستیک، اسید پالمیتیک، سالیسیل آلدهید، دیوزمین و هسپریدین است. دانه های خشک پونه حاوی تا 25% پروتئین، 27درصد چربی، 11% خاکستر، 0.9 درصد کلسیم، 0.5 درصد سدیم و تا 1.5 درصد پتاسیم می باشند.

  • مصلح پونه کتیراست.

  • پونه با داروهایی که توسط سیتوکروم P450 متابولیزه می شوند، تداخل عمل دارد، لذا باید با فاصله از این داروها استفاده شود.

  • مصرف پونه در بارداری و شیردهی ممنوع است.


نعنا :

بندآورنده خونریزی، پاک کننده ریه و مفید در درمان بیماری های ریه، تقویت کننده معده، نشاط آور، تقویت کننده قلب و برطرف کننده تپش قلب، رقیق کننده خون، تحلیل برنده مواد زاید، ضد نفخ، ضد آروغ، ضد سکسکه، ضد انگل های گوارشی، ضد تهوع و استفراغ (مخصوصا با آب انار ترش)، اشتها آور

دیگر خواص نعناع عبارتند از: ضد نفخ، ضد درد، ضد اسپاسم، ضد ویروس، حل کننده سنگ های صفراوی، باز کننده راه های تنفسی، ضد احتقان و بهبود دهنده علایم سرماخوردگی، ضد سرفه، معرق، ضد التهاب گوارشی، ضد تهوع، آنتی اکسیدان، ضد تب، ضدعفونی کننده، مقوی قلب، دفع کننده سموم بدن، قاعده آور، گشاد کننده عروق، ضد کرم.

دو نوع نعناع به نام های نعناع فلفلی و نعناع قمی وجود دارند که ترکیبات آن ها در بعضی موارد با هم تفاوت دارد اما در برخی مواد مشابه است. اثرات این دو نوع نعناع تقریبا با هم مشابه است. مهم ترین ماده موجود در اسانس نعناع فلفلی منتول می باشد، در حالی که مهم ترین جزء نعناع قمی کارون به میزان 87 درصد است. سایر ترکیبات نعناع فلفلی عبارتند از: منتون، منتیل استات، ترپنوئیدها، فلاونوئیدها، توکوفرول ها، کاروتن ها، بتائین و کولین. سایر ترکیبات نعناع قمی عبارتند از: لیمونن، بتابوربونن، بتاکاریوفیلن و ژرماکرن-د می باشند.

  • مصلح نعناع، کرفس است.

  • زیاده روی در مصرف نعناع و عرق نعناع می تواند نفخ و ریفلاکس معده را تشدید کند و یا خارش در گلو ایجاد نماید.

  • مصرف همزمان نعناع قمی با سیپروفلوکساسین ممکن است عملکرد دارو را تقویت کند.


دارچین :

نشاط آور، کمک کننده به درمان انواع عفونت ها  (مخصوصا عفونت زخم ها)، ضد تب و لرز، تقویت کننده قوای بدن، ضد نفخ، مفید در بیماری های ناشی از غلبه سردی بر بدن، مفید در بهبود ترشحات حلق و بینی، ادرار آور، قاعده آور، سقط آور، تقویت کننده قوای جنسی، ضد تپش قلب، بسیار لطیف کننده اخلاط (لذا اضافه کردن آن به غذاهای دیرهضم، به هضم سریع و راحت آنها بسیار کمک می کند)، ضد انواع سموم (مخصوصا سموم جانوران نیش زننده مانند عقرب)، باز کننده انسدادها (مخصوصا انسدادهای کبد)، کمک کننده به بهبود بیماری های روحی و روانی و وسواس، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده. خوشبو کننده دهان. پاک کننده ریه و مجاری تنفسی از رطوبت های زاید ومفید در بهبود تنگی نفس و سرفه های خلط دار، برطرف کننده گرفتگی صدا ناشی از غلبه بلغم، مفید در بیماری های کبد.

سرعت تاثیر عرق دارچین از جرم آن بیشتر است و ضد نفخ و مقوی معده و کبد است.

مهم ترین ترکیب دارچین اسانس آن می باشد که بین 2.5-0.5 درصد متغیر است. از سویی مهم ترین جزء موجود در اسانس سینامالدهید است که میزان آن به 80-65 درصد می رسد. ترکیبات دیگر دارچین شامل تانن، موسیلاژ، بنزوسیانیدین ها و مقدار بسیار کمی کومارین ها می باشند.

  • تداخلات دارویی خاصی در مورد دارچین گزارش نشده است.

  • مصرف بیش از حد دارچین ممکن است باعث برافروختگی، افزایش ضربان قلب،بی خوابی، التهاب مخاط کام، دهان و لثه، بی اشتهایی، تحریک پذیری، کوتاه شدن تنفس، واکنش افزایش حساسیت شود.

  • مصرف دارچین به صورت درمانی در بارداری و شیردهی ممنوع است اما به صورت معمول خوراکی آن در غذا مجاز است.


شوید :

شوید مواد زاید تجمع یافته در بدن را تغییر قوام داده و برای دفع آماده می کند. سایر خواص آن عبارتند از: باز کننده انسدادها، کمک کننده به هضم غذا، ادرار آور و سنگ شکن، قاعده آور، مفید در بهبود تنگی نفس و سکسکه، پادزهر سموم، تسکین دهنده دل درد و دلپیچه و ضد دردهایی که ناشی از غلبه سردی باشند، تقویت کننده معده و مانع از فساد غذا در معده، تقویت کننده کبد و طحال

اثرات مفید شوید عبارتند از: برطرف کننده سکسکه، برطرف کننده تهوع و استفراغ، ضد تشنج، آرام بخش، ضد باکتری، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، ضد سرطان، ضد نفخ، هضم کننده غذا، ادرار آور، کاهش دهنده قند خون، کاهش دهنده پرفشاری خون، قارچ کش، شیرافزا، مسهل، شل کننده عضلات اسکلتی، خواب آور، محرک تنفسی، مسکن، گشاد کننده عروق و مقوی معده

برگ و میوه شوید دارای اسانس می باشد. میزان اسانس موجود در میوه ها بیشتر از برگ هاست و به 4 درصد می رسد. اسانس دانه و برگ شوید را می توان با تقطیر یا بخار آب به دست آورد. مهم ترین ماده موجود در اسانس شوید، ترکیبی به نام کارون می باشد که میزان آن به 60% می رسد. ترکیبات دیگر شامل لیمونن و فلاندرن است. ترکیبات مهم معدنی شوید عبارتند از: فسفر، کلسیم، سدیم، پتاسیم، منیزیوم، روی، آهن، کادمیم و سرب که در شوید کاملا رشد کرده وجود دارند. از ترکیبات مهم دیگر می توان به ویتامین ث، کاروتنوئیدها، کلروفیل، پلی فنل ها، نیترات، نیتریت و اگزالات اشاره کرد. دانه شوید همچنین حاوی امبلیفرون و میریستیسین است.

  • مصلح شوید در گرم مزاجان، آب لیمو، سکنجبین، آبغوره و ترشی هاست و در سرد مزاجان، میخک، دارچین و عسل است.

  • تداخلات دارویی خاصی درباره شوید گزارش نشده است.

  • زیاده روی در مصرف شوید ممکن است باعث اختلال در میزان سدیم خون شود، لذا در بیماران دچار اختلالات سدیم خون، شوید باید با احتیاط تجویز شود. در برخی افراد شوید واکنش افزایش حساسیت ایجاد می کند.

  • زیاد خوردن شوید در گرم مزاجان ممکن است حالت تهوع ایجاد کند. مصرف طولانی مدت دوز بالای شوید ممکن است باعث ضعف چشم، مغز، معده، کلیه و مثانه شود و منی را نیز کاهش دهد.

  • مصرف شوید در دوز دارویی در بارداری و شیردهی ممنوع است.


شاهسپرم :

ضد دل درد و کولیک گوارشی، مفید در درمان سرفه و برونشیت، باز کننده انسدادهای مغزی، تحلیل برنده ورم ها، ضد تپش قلب، تقویت کننده معده، ضد نفخ، قاعده آور، ضد سردرد، ضد التهاب مجاری ادراری، مفید در درمان سنگ های کیسه صفرا.

از نظر تركيبات شيميايى در اسانس گياه شاهسپرم مواد اوسيمن، پى‏نن، ترپن هايدرت، سيئول و متيل چاويكول، سينالول، آنتول، اوژنول، استراگول، تى مول، سيترال و كامفر وجود دارد.


بادرنجبویه :

بادرنجبویه لطیف کننده اخلاط است یعنی مواد زاید و غلیظ تجمع یافته در اعضا را به قوام قابل دفع از آنها تبدیل می کند. ضد سموم است، لذا در ایام آلودگی هوا یا زمانهایی که اپیدمی بیماری وجود دارد، مصرف آن مفید است. این گیاه، تحلیل برنده سودا، تقویت کننده قلب و مغز، مقوی حافظه و سایر حواس بدن، نشاط آور و بهبود دهنده خواب است؛ لذا در بیماران دچار افسردگی و بی خوابی توصیه می شود. بادرنجبویه باز کننده انسدادها در عروق و مجاری مغز است؛ لذا در بیمارانی که به دنبال تجمع مواد زاید در عروق و مجاری مغز و اعصاب دچار بیماری هایی از جمله سکته مغزی یا ام اس شده اند،مفید می باشد.  بادرنجبویه به صورت خوراکی و بوییدنی در بیمارانی که دچار کابوس های شبانه هستند، مفید است. همچنین در بیمارانی که به علت ضعف قلب، دچار دلهره و اضطراب بی دلیل و تپش قلب هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه برای بیماری های معده نیز مفید است، به هضم غذاهای غلیظ و دیرهضم کمک می کند، مانع از بدهضمی غذا و نفخ و ترش کردن معده ناشی از آن می شود و در بیمارانی که دچار سکسکه  ودلپیچه هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه مقوی کبد است و برای بیماری های کلیه، بیماری های ریه و تنگی نفس و درد مفاصل مفید است.

بادرنجبویه دارای اثرات ضد اسپاسم، ضد نفخ و آرام بخش مشکلات روده ای – معده ای با منشاء عصبی است. همچنین دارای آثار آرام بخش عمومی و ضد میگرن است. بادرنجبویه ضد ویروس بوده و به ویژه بر روی ویروس هرپس و ایدز موثر است. از بادرنجبویه به عنوان معرق در درمان سرماخوردگی، آرام بخش، تقویت کننده گردش خون و ضد هیستری نیز استفاده می شود.

عرق بادرنجبویه نیز مانند خود گیاه، لطیف کننده اخلاط، باز کننده انسدادها، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده، هضم کننده غذا و تقویت کننده حافظه است و مخصوصا برای سردمزاجان مفید است.

بادرنجبویه حاوی حدود 0.3-0.2 درصد اسانس است که 70-60 درصد آن را رامنوترپن ها و حدود 30% آن را سس کوئی ترپن ها تشکیل می دهند. مهمترین اجزای اسانس بادرنجبویه شامل سیترونلال، ژراینال و نرال هستند. ترکیبات تشکیل دهنده اسانس به شرایط کشت، چین های اول، دوم و … بستگی دارد. از ترکیبات دیگر می توان اسید روزمارینیک، فلاونوئیدها و تری ترپن ها را نام برد.

  • مصلح بادرنجبویه صمغ عربی و کندر است.

  • بادرنجبویه اثر باربیتورات ها (مانند فنوباربیتال)، داروهای آرام بخش، داروهای خواب آور و برخی داروهای مخصوص بیماران اعصاب و روان را افزایش می دهد. برای جلوگیری از این امر، بادرنجبویه باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

  • مصرف بادرنجبویه در بارداری باید تحت نظر پزشک باشد اما در شیردهی مجاز است.

“کیمیا داودی”

“انرژی زا و نشاط آور

نام محصول 

مقطر نه گیاه 

ترکیبات:

آویشن، پونه، زنجبیل، بادرنجبویه، اسطخدوس، زنیان، دارچین، گاوزبان، گلاب


خواص و کاربردهای ترکیبات محصول :

آویشن :

کمک کننده به هضم غذاهای غلیظ و دیرهضم، مقوی چشم، پاک کننده معده و روده ها از مواد زاید، اشتها آور، مانع از بالارفتن بخارات مواد زاید تجمع یافته در معده به سوی مغز، پاک کننده ریه، پاک کننده کبد، ضد سموم، باز کننده انسدادها، خشک کننده و تحلیل برنده رطوبتها و مواد زاید، ضد نفخ، ضد آروغ، تسکین دهنده دردهای قسمتهای مختلف بدن که ناشی از تجمع باد یا سردی باشد مانند کمردرد، درد رحم و درد مثانه، افزاینده قوای جنسی، ادرار آور و قاعده آور

اثرات درمانی دیگر آویشن عبارتند از: سقط کننده جنین، ضد درد، ضد آلرژی، ضد آلزایمر، ضد آرتریت، ضد میکروب، ضد باکتری، ضد قارچ، ضد کرم (به خصوص آسکاریس)، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، ضد ادم، ضد التهاب، ضد تب، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، ضد احتقان، ضد سرفه، ضد نفخ، باز کننده برونش ها، آنتاگونیست کلسیم، معرق، خلط آور، کاهش دهنده چربی خون، کاهش دهنده پرفشاری خون، محرک سیستم ایمنی بدن، حشره کش، کاهش دهنده ترشحات بزاقی و مسکن

نوشیدن جوشانده آویشن یا عرق آن با آب کرفس ادرار آور و سنگ شکن است.

مهمترین ترکیب گیاه آویشن، اسانس آن است که به میزان 2.5-1 درصد در برگهای آن وجود دارد. مهمترین اجزای اسانس شامل تیمول و کارواکرول که به ترتیب از 70-30 درصد اسانس و 30-15 درصد اسانس را تشکیل می دهند. ترکیبات دیگر شامل لینالول، سیمن، تیمن و آلفاپینن هستند. این ترکیبات و درصد آنها به شرایط محل کشت، زمان برداشت و سایر شرایط جغرافیایی ارتباط دارد.

  • مصلح آویشن، سرکه است.

مصرف آویشن در بارداری و شیردهی ممنوع است.


پونه :

این گیاه ادرار، عرق و خونریزی قاعدگی را به جریان می اندازد، رحم را پاکسازی می کند و چه به صورت خوراکی و چه به صورت واژینال سقط آور است. بوییدن پونه برای بیمارانی که به علت ضعف دچار کاهش هوشیاری موقت مکرر می شوند مفید است. پونه بسیار لطیف کننده اخلاط و دفع کننده سودا، پاک کننده مواد زاید از ریه، قفسه سینه و معده، برطرف کننده سوزش معده، سکسکه و حالت تهوع، ضد نفخ و مفید در بیماری های کبد می باشد. این گیاه همچنین خونرسانی به پوست را افزایش می دهد. مصلح آن کتیراست.

پونه برای بهبود سردرد و سرگیجه، سرماخوردگی، سرفه، مشکلات قاعدگی و نیز به عنوان ضد عفونی کننده، ضد نفخ، عرق آور، هضم کننده غذا، ضد درد، ضد چسبندگی پلاکت ها، بی حس کننده، ضد باکتری، ضد ویروس، ضد قارچ، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، ضد ورم، ضد التهاب، ضد روماتیسم، ضد اسپاسم، ضد احتقان، ادرارآور، قاعده آور، مسکن، مقوی معده، شل کننده عضلات اسکلتی و مهار کننده سیکلواکسیژناز استفاده می گردد.

عرق انواع پونه مقوی قلب، معده و هاضمه است. دود پونه حشرات را دفع می کند.

پونه حاوی 2-1 درصد اسانس مایل به زرد و یا سبز است. پولگون موجود در اسانس برگ آن از 9 درصد در نوع برزیلی تا 30 درصد در انواع آمریکایی وجود دارد. میزان پولگون گونه های اروپایی از 90 تا 94 درصد می باشد.

موادی که به طور طبیعی در اسانس پونه وجود دارند و یا خود به خود اکسیده می شوند، عبارتند از: آلفاپی نن، بتاپی نن، لیمونن، 3-اکتانول، 3-اکنانول، پاراسیمن، 3-اکتیل استات، منتون، ایزومنتون، پولگون، ایزوپولگون، پی پریتون، سیس و ترانس پولگون اکساید و کاریوفیلن. ترکیبات مهم دیگر شامل اسید لوریک، اسید میریستیک، اسید پالمیتیک، سالیسیل آلدهید، دیوزمین و هسپریدین است. دانه های خشک پونه حاوی تا 25% پروتئین، 27درصد چربی، 11% خاکستر، 0.9 درصد کلسیم، 0.5 درصد سدیم و تا 1.5 درصد پتاسیم می باشند.

  • پونه با داروهایی که توسط سیتوکروم P450 متابولیزه می شوند، تداخل عمل دارد، لذا باید با فاصله از این داروها استفاده شود.

  • مصرف پونه در بارداری و شیردهی ممنوع است.


زنجبیل :

ضد انگل های گوارشی، ملین، دفع کننده مواد زاید و رطوبت ها از مغز و اعصاب و مفید در درمان بیماری هایی که باعث بی حسی و فلج اندام ها می شوند (مانند ام اس، سکته مغزی و …)، ضد سموم، تقویت کننده حافظه، مقوی معده و هاضمه، تقویت کننده کبد و باز کننده انسدادهای آن، ضد نفخ و خشک کننده رطوبت های زاید رسوب کرده در اعضا ودستگاه گوارش (مخصوصا اگر به همراه نبات و کندر میل شود)، مفید در درمان درد مفاصل، تقویت کننده دستگاه ادراری و مفید در درمان قطره قطره شدن ادرار که به علت غلبه سردی باشد.

زنجبیل افزاینده قوای جنسی است.

خواص مهم زنجبیل عبارتند از: ضد تهوع و استفراغ (قابل استفاده با دوز مشخص در تهوع و استفراغ بارداری)، آنتی اکسیدان قوی، کاهش دهنده چسبندگی پلاکت (این اثر زنجبیل از سیر و پیاز قوی تر است.)، کاهش دهنده کلسترول، مقوی دستگاه گوارش، ضد اسپاسم، ضد درد، معرق، مقوی قلب، ضد سرطان، ضد لخته شدن خون در عروق، ضد سرفه، محافظ کبد و ضد سموم کبدی، ضد التهاب، مدر، تقویت کننده سیستم ایمنی، ضد نفخ، شیرافزا، افزایش دهنده خونرسانی به مغز، کاهش دهنده پرفشاری خون، ضد زخم معده، مفید در درمان درد مفاصل، مفید در درمان دل دردهای زمان قاعدگی

زنجبیل محتوی 3-2.5 درصد اسانس می باشد که ترکیبات آن بستگی به ناحیه کشت دارد. مهم ترین مواد تشکیل دهنده اسانس زنجی برون، کورکومن و بیسابولون هستند. ترکیبات دیگر زنجبیل شامل نشاسته تا 50%، پروتئین تا 9%، چربی تا 8% و رزین ها هستند.

زنجبیل خاصیت آنتی بیوتیکی قوی بر ضد سالمونلا تیفی، ویبریوکلرا، تریکوفایتون ویولاسئوم و تریکوموناس واژینالیس دارد.

  • زنجبیل ممکن است جذب تمام داروهای خوراکی را افزایش دهد. زنجبیل همچنین اثر داروهای ضد انعقاد و ضد پلاکت را افزایش می دهد. این گیاه با آنتی اسیدها، باربیتوراتها، داروهای کاهنده فشار خون، داروهای قلبی و داروهای کاهنده قند خون تداخل عمل دارد. لذا باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

  •  زیاد مصرف کردن زنجبیل ممکن است باعث آریتمی قلبی، تهوع، استفراغ، بی اشتهایی و واکنش افزایش حساسیت شود.

  • استفاده از زنجبیل تا دوز 1 گرم روزانه در بارداری مجاز است اما بیشتر از آن ممکن است باعث سقط جنین شود. استفاده از زنجبیل در شیردهی مجاز است.

  • زنجبیل در زخم های گوارشی و بیماران دچار سنگ کیسه صفرا باید با احتیاط تجویز شود.


بادرنجبویه :

این گیاه، تحلیل برنده سودا، تقویت کننده قلب و مغز، مقوی حافظه و سایر حواس بدن، نشاط آور و بهبود دهنده خواب است؛ لذا در بیماران دچار افسردگی و بی خوابی توصیه می شود. بادرنجبویه لطیف کننده اخلاط است یعنی مواد زاید و غلیظ تجمع یافته در اعضا را به قوام قابل دفع از آنها تبدیل می کند. ضد سموم است، لذا در ایام آلودگی هوا یا زمانهایی که اپیدمی بیماری وجود دارد، مصرف آن مفید است. بادرنجبویه باز کننده انسدادها در عروق و مجاری مغز است؛ لذا در بیمارانی که به دنبال تجمع مواد زاید در عروق و مجاری مغز و اعصاب دچار بیماری هایی از جمله سکته مغزی یا ام اس شده اند،مفید می باشد.  بادرنجبویه به صورت خوراکی و بوییدنی در بیمارانی که دچار کابوس های شبانه هستند، مفید است. همچنین در بیمارانی که به علت ضعف قلب، دچار دلهره و اضطراب بی دلیل و تپش قلب هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه برای بیماری های معده نیز مفید است، به هضم غذاهای غلیظ و دیرهضم کمک می کند، مانع از بدهضمی غذا و نفخ و ترش کردن معده ناشی از آن می شود و در بیمارانی که دچار سکسکه  ودلپیچه هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه مقوی کبد است و برای بیماری های کلیه، بیماری های ریه و تنگی نفس و درد مفاصل مفید است.

بادرنجبویه دارای اثرات ضد اسپاسم، ضد نفخ و آرام بخش مشکلات روده ای – معده ای با منشاء عصبی است. همچنین دارای آثار آرام بخش عمومی و ضد میگرن است. بادرنجبویه ضد ویروس بوده و به ویژه بر روی ویروس هرپس[1] و ایدز موثر است. از بادرنجبویه به عنوان معرق در درمان سرماخوردگی، آرام بخش، تقویت کننده گردش خون و ضد هیستری نیز استفاده می شود.

عرق بادرنجبویه نیز مانند خود گیاه، لطیف کننده اخلاط، باز کننده انسدادها، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده، هضم کننده غذا و تقویت کننده حافظه است و مخصوصا برای سردمزاجان مفید است.

بادرنجبویه حاوی حدود 0.3-0.2 درصد اسانس است که 70-60 درصد آن را رامنوترپن ها و حدود 30% آن را سس کوئی ترپن ها تشکیل می دهند. مهمترین اجزای اسانس بادرنجبویه شامل سیترونلال، ژراینال و نرال هستند. ترکیبات تشکیل دهنده اسانس به شرایط کشت، چین های اول، دوم و … بستگی دارد. از ترکیبات دیگر می توان اسید روزمارینیک، فلاونوئیدها و تری ترپن ها را نام برد.

  • مصلح بادرنجبویه صمغ عربی و کندر است.

  • بادرنجبویه اثر باربیتورات ها (مانند فنوباربیتال)، داروهای آرام بخش، داروهای خواب آور و برخی داروهای مخصوص بیماران اعصاب و روان را افزایش می دهد. برای جلوگیری از این امر، بادرنجبویه باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

  • مصرف بادرنجبویه در بارداری باید تحت نظر پزشک باشد اما در شیردهی مجاز است.


اسطخدوس :

مفید در بهبود تشنج و سردرد، بیماری های اعصاب و روان، وسواس، بیماری های ناشی از اختلالات سیستم عصبی که باعث فلج اندامها می شوند (مانند سکته مغزی و ام اس)، تحلیل برنده مواد زاید و دفع کننده آنها (مخصوصا بلغم و سودا) از اعضای مختلف (مخصوصا از مغز)، لطیف کننده اخلاط، باز کننده انسدادها، تقویت کننده تمام قوای بدن، پاکسازی کننده و تقویت کننده قوی مغز و سیستم اعصاب، مقوی حافظه (مخصوصا با شربت آب و عسل) و مفید در جلوگیری از پیشرفت آلزایمر، نشاط آور، مفید در انواع پرش و لرزش های اندام ها (مانند بیماری پارکینسون)، کمک کننده به بهبود سرگیجه و سایر عوارض ناشی از ضربه به سر

اسطخدوس همچنین ضد سموم است و در بیماری های عفونی نیز مفید است. خواص دیگر اسطخدوس عبارتند از: کمک کننده به بهبود بیماری های ریه، سرفه و نزله، مفید در بیماری های کبد، طحال و دستگاه ادراری، مفید در بهبود بواسیر و سایر بیماری های مقعد.

عرق اسطوخودوس نیز مانند خود گیاه باز کننده انسدادها (به خصوص انسدادهای مغزی) و تقویت کننده قوی مغز و دفع کننده سودا و بلغم است. در بیماری های عفونی مفید است و برای برطرف شدن نزله و ترشحات حلق و بینی توصیه می شود. عرق اسطخدوس به بهبود سردردهای مزمن، تشنج و لرزش اندام ها بسیار کمک می کند و برای بهبود درد مفاصل مخصوصا در افراد سالمند مفید است.

سرشاخه های اسطخدوس حاوی 3-1 درصد اسانس می باشد که ترکیبات گونه های مختلف آن ممکن است متفاوت باشد. اسانس اسطخدوس اکثرا حاوی لینالول به میزان 35-20 درصد، لینالیل استات به میزان 30-55 درصد، اوسی من، کامفر و کاریوفیلن اکساید است. از دیگر ترکیبات این گیاه می توان تانن به میزان 10-5 درصد، کومارین، فلاونوئیدها و فیتواسترول ها را نام برد.

مهمترین آثار گزارش شده اسطخدوس در طب رایج عبارتند از: ضد درد، مقوی اعصاب، آرام بخش، خواب آور، ضد آلزایمر، ضد آریتمی قلبی، ضد میکروب، ضد ویروس، ضد تشنج، ضد التهاب، ضد اسپاسم عضلانی، مقوی معده، بهبود دهنده دردهای عصبی معده، هضم کننده غذا، ضد نفخ، ضد افسردگی، ادرار آور، قاعده آور، کاهنده قند خون.

  • اسطخدوس اثر آنتی هیستامینها، اپیوئیدها، آرامبخشها و داروهای خواب آور را افزایش می دهد. این گیاه اثر داروهای استاتینی (مانند آتوروستاتین، روزستاتین و …) و نیز جذب آهن را کاهش می دهد. لذا بهتر است با 2 ساعت فاصله از داروهای مذکور میل شود.

  • استفاده از اسطخدوس در زمان بارداری باید حتما تحت نظر پزشک باشد اما در زمان شیردهی مجاز است.


زنیان :

کمک کننده به هضم غذا، تقویت کننده معده و اشتها آور، ضد انگل های گوارشی، مفید در بیماری های کبد و طحال، ادرار آور، سنگ شکن، ضد نفخ، باز کننده انسدادها، مفید در بیماری های مغز و اعصاب، مخصوصا بیماری هایی که با فلج اعضا همراه هستند مانند ام اس، سکته مغزی و …، کمک کننده به بهبود لرزش دست، پاک کننده ریه و قفسه سینه از رطوبت ها و مواد زاید، مفید در بهبود بیماری های قلبی، ملین، ضد تهوع و استفراغ، برطرف کننده سکسکه و آروغ،  قاعده آور، معرق، افزاینده قوای جنسی.

اثرات دیگر زنیان عبارتند از: ضد اسپاسم، ضد سرماخوردگی، ضد سرفه، ضد تب، برطرف کننده یبوست، آنتی اکسیدان، افزایش دهنده قوای جنسی، ضد نفخ، ضد آسم، ادرار آور، معرق، قاعده آور، کاهش دهنده پرفشاری خون، مقوی معده و ضد کرم.

میوه زنیان حاوی 4-2 درصد اسانس می باشد. مهم ترین اجزای اسانس شامل تیمول به میزان 60-35%، پاراسیمن، گاماترپی نن، آلفا و بتا پی نن، دی پنتن، آلفاترپی نین و کارواکرول است. گذشته از ترکیبات اسانس، ترکیبات گلوکزیدی و ساپونینی نیز در گیاه وجود دارد. گزارش هایی از وجود میزان قابل توجهی کارون در زنیان وجود دارد.

  • مصرف زنیان به همراه داروهای ضد انعقاد خون ممکن است باعث افزایش احتمال خونریزی شود. مصرف زنیان به همراه داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث افت فشار خون شود. لذا باید با فاصله از داروهای مذکور استفاده شود.

  • استفاده از زنیان در دوز بالا ممکن است باعث یرقان کلستاتیک، حساسیت به نور، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، یبوست، واکنش افزایش حساسیت، سرگیجه، سردرد، اختلال خواب و افزایش آنزیم های کبد شود.

  • زیاد استفاده کردن از زنیان در گرم مزاجان ممکن است باعث ایجاد سردرد، تاری دید و زردی پوست شود. مصلح زنیان گشنیز است.

  • مصرف زنیان در بیماری های شدید قلبی، بیماری های انعقادی و افت فشار خون ممنوع است.

  • مصرف زنیان در بارداری و شیردهی ممنوع است.


دارچین :

نشاط آور، کمک کننده به درمان انواع عفونت ها  (مخصوصا عفونت زخم ها)، ضد تب و لرز، تقویت کننده قوای بدن، ضد نفخ، مفید در بیماری های ناشی از غلبه سردی بر بدن، مفید در بهبود ترشحات حلق و بینی، ادرار آور، قاعده آور، سقط آور، تقویت کننده قوای جنسی، ضد تپش قلب، بسیار لطیف کننده اخلاط (لذا اضافه کردن آن به غذاهای دیرهضم، به هضم سریع و راحت آنها بسیار کمک می کند)، ضد انواع سموم (مخصوصا سموم جانوران نیش زننده مانند عقرب)، باز کننده انسدادها (مخصوصا انسدادهای کبد)، کمک کننده به بهبود بیماری های روحی و روانی و وسواس، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده. خوشبو کننده دهان. پاک کننده ریه و مجاری تنفسی از رطوبت های زاید ومفید در بهبود تنگی نفس و سرفه های خلط دار، برطرف کننده گرفتگی صدا ناشی از غلبه بلغم، مفید در بیماری های کبد.

سرعت تاثیر عرق دارچین از جرم آن بیشتر است و ضد نفخ و مقوی معده و کبد است.

مهم ترین ترکیب دارچین اسانس آن می باشد که بین 2.5-0.5 درصد متغیر است. از سویی مهم ترین جزء موجود در اسانس سینامالدهید است که میزان آن به 80-65 درصد می رسد. ترکیبات دیگر دارچین شامل تانن، موسیلاژ، بنزوسیانیدین ها و مقدار بسیار کمی کومارین ها می باشند.

  • تداخلات دارویی خاصی در مورد دارچین گزارش نشده است. مصرف بیش از حد دارچین ممکن است باعث برافروختگی، افزایش ضربان قلب،بی خوابی، التهاب مخاط کام، دهان و لثه، بی اشتهایی، تحریک پذیری، کوتاه شدن تنفس، واکنش افزایش حساسیت شود.

  • مصرف دارچین به صورت درمانی در بارداری و شیردهی ممنوع است اما به صورت معمول خوراکی آن در غذا مجاز است.


گاوزبان :

مفید در درمان بیماری های اعصاب و روان، ضد ترس و اضطراب، ضد افسردگی، تقویت کننده حواس پنجگانه، زیبا کننده رنگ پوست، مفید در بیماری های ریه، سرفه، تنگی نفس و گلودرد (مخصوصا اگر جوشانده آن با نبات، شکر یا عسل میل شود)، ضد تپش قلب، نشاط آور، تقویت کننده عمومی بدن، تقویت کننده حرارت غریزی، تقویت کننده قلب، مغز و کبد، ملین، دفع کننده سودا، صفرا و اخلاط سوخته، بهبود دهنده علایم ناشی از غلبه این اخلاط در بدن، ضد وسواس، سنگ شکن و دفع کننده سنگ کلیه و مثانه

عرق گاوزبان تقویت کننده عمومی بدن، مقوی حرارت غریزی و زیبا کننده رنگ پوست است و برای درمان بیماری های ناشی از غلبه سودا، بیماری های اعصاب و روان، وسواس و تپش قلب بسیار مفید است.

سایر خواص گل گاوزبان عبارتند از: ادرار آور، معرق، ضد تب، مقوی قلب، مقوی اعصاب، ضد درد، ضد التهاب، ضد اسپاسم، محرک غدد آدرنال، نرم کننده مجاری تنفسی، شیرافزا، پایین آورنده پرفشاری خون، مسهل و مسکن.

گل گاوزبان حاوی آلکالوئیدهای پیرولیزیدین که به کبد آسیب می رسانند، نمی باشد. ترکیبات اصلی گاوزبان شامل موسیلاژ، مقداری تانن، اسید مالیک، نیترات پتاسیم و مقدار کمی اسانس می باشد.

گل گاوزبان به خاطر داشتن موسیلاژ خلط آور است، لذا در سرماخوردگی ها مصرف می شود. این گیاه همچنین خاصیت ضعیف ضد اسهال نیز دارد.

  • مصلح گاوزبان، صندل سفید است.

  • گاوزبان با داروهای بیهوشی، NSAID ها و فنوتازین ها تداخل عمل دارد. مصرف همزمان گاوزبان با داروهای ضد تشنج، ممکن است باعث کاهش اثر این داروها گردد. مصرف همزمان گاوزبان با داروهای ضد انعقاد، ضد پلاکت و سالیسیلاتها با افزایش احتمال خونریزی همراه است. مصرف همزمان گل گاوزبان با داروهای آسیب رساننده به کبد و نیز اکالیپتوس، احتمال مسمومیت کبدی را افزایش می دهد.

  • مصرف گل گاوزبان در بارداری و شیردهی ممنوع است.


گلاب :

مقوی اعصاب، ضد زخم و اشتها آور، تقویت کننده عمومی بدن، مقوی مغز و قلب و معده، نشاط آور، آرام بخش، ضد عفونی کننده، مقوی پوست، ضد میکروب، ضد اسهال، ضد التهاب، افزاینده میل جنسی، ضد کرم آسکاریس، ضد نفخ، مقوی قلب، ملین، مقوی معده، ضد اضطراب و افسردگی، ضد تپش قلب ناشی از غلبه گرمی

جرعه جرعه نوشیدن گلاب داغ در بهبود درد معده، درد کبد و طحال و سردرد مفید است.

بوییدن گلاب نیز تقویت کننده مغز و قلب، نشاط آور ، برطرف کننده تپش قلب و در درمان سردرد و درد چشم مفید است.

از قدیم در فراورده های مربوط به پوست از گلاب استفاده می شد. گلاب یکی از بهترین پاک کننده ها و ماسک های طراوت پوست می باشد. برای پاک کردن آلودگی و چربی های پوست، به خصوص در شهرهای بزرگ و صنعتی مانند تهران که هوای آلوده ای دارد، می توان با پنبه تمیز آغشته به گلاب صورت را تمیز کرد. این کار را می توان چندین بار در روز انجام داد. با این عمل آلودگی ها از بین رفته و پوست از طریق منافذ خود با هوا مبادلاتش را بهتر انجام می دهد. همچنین با جذب گلاب توسط پوست، گردش خون مویرگ های پوست سرعت یافته و غذا و اکسیژن بیشتری به پوست می رسد. همچنین می توان پس از استحمام که منافذ پوست بازترند و پوست تمیز می باشد، از گلاب به عنوان ماسک صورت استفاده کرد که روش استفاده آن مانند بالاست و پس از حدود 20 دقیقه گلاب روی صورت را می توان شست. این عمل موجب شادابی پوست و جلوگیری از چین و چروک زودرس آن می شود.

گلاب به عنوان شستشوی چشم و رفع خستگی آن می تواند مورد استفاده قرار گیرد، برای این کار می توان گاز استریل را به گلاب آغشته نمود و بر روی چشم ها قرار داد، همچنین در عفونت های چشم می توان از گلاب استریل جهت شستشو و کاهش عفونت و درمان استفاده نمود.

تداخلات دارویی و عوارض جانبی خاصی در مورد گلاب ذکر نشده است.

مصرف گلاب در بارداری و شیردهی مجاز است.

  • مصلح گلاب، نبات و زعفران است.

استفاده از گلاب در افراد دچار سرفه و نزله ممنوع است.

اخطار کپی برداری مطالب سایت

پونه

پونه

نام علمی:

Mentha Pulegium

خانواده:

Labiatae

مواد موثره:

روغن های فرار(خصوصا منوترپن ها)، تانن ها، پینن ها، فلاونوئید ها، رزین ها، هیسپریدین.

خواص دارویی(طب سنتی):

رفع ناراحتی های گزش مار و عقرب، رفع سردرد، استفراغ، دل پیچه ها، احساس چنگ زدگی در معده، بی اختیاری دفع ادرار، سنگ کلیه، اختلالات قاعدگی، رفع ضعف دوران نقاهت، سرفه، درد معده، رفع بیماری های سینه و قلب، مدر، مداوا کننده یرقان، بادشکن، محلل، صفرابر، خلط آور، ضد نزله و ضد عفونی کننده، رفع سیاه سرفه، آسم، هیستری، نفخ، نقرس، قاعده آور و در استعمال خارجی رفع لکه های جلدی.

تداخلات دارویی:

تداخل با داروهای زیر از طریق افزایش اثر سمیت کبدی Amiodarone, Anabolic steroids, Ketoconazole, Methotrexate.

منع مصرف و ملاحظات:

عدم مصرف زیاد در زنان باردار و شیرده، استفاده بیش از حد سبب، سقط زایی، مسمومیت شدید(از جمله نارسایی کبد)، مرگ.