“کیمیا داودی”

“انرژی زا و نشاط آور“

نام محصول 

مقطر نه گیاه 

ترکیبات:

آویشن، پونه، زنجبیل، بادرنجبویه، اسطخدوس، زنیان، دارچین، گاوزبان، گلاب

---

خواص و کاربردهای ترکیبات محصول :

آویشن :

کمک کننده به هضم غذاهای غلیظ و دیرهضم، مقوی چشم، پاک کننده معده و روده ها از مواد زاید، اشتها آور، مانع از بالارفتن بخارات مواد زاید تجمع یافته در معده به سوی مغز، پاک کننده ریه، پاک کننده کبد، ضد سموم، باز کننده انسدادها، خشک کننده و تحلیل برنده رطوبتها و مواد زاید، ضد نفخ، ضد آروغ، تسکین دهنده دردهای قسمتهای مختلف بدن که ناشی از تجمع باد یا سردی باشد مانند کمردرد، درد رحم و درد مثانه، افزاینده قوای جنسی، ادرار آور و قاعده آور

اثرات درمانی دیگر آویشن عبارتند از: سقط کننده جنین، ضد درد، ضد آلرژی، ضد آلزایمر، ضد آرتریت، ضد میکروب، ضد باکتری، ضد قارچ، ضد کرم (به خصوص آسکاریس)، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، ضد ادم، ضد التهاب، ضد تب، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، ضد احتقان، ضد سرفه، ضد نفخ، باز کننده برونش ها، آنتاگونیست کلسیم، معرق، خلط آور، کاهش دهنده چربی خون، کاهش دهنده پرفشاری خون، محرک سیستم ایمنی بدن، حشره کش، کاهش دهنده ترشحات بزاقی و مسکن

نوشیدن جوشانده آویشن یا عرق آن با آب کرفس ادرار آور و سنگ شکن است.

مهمترین ترکیب گیاه آویشن، اسانس آن است که به میزان 2.5-1 درصد در برگهای آن وجود دارد. مهمترین اجزای اسانس شامل تیمول و کارواکرول که به ترتیب از 70-30 درصد اسانس و 30-15 درصد اسانس را تشکیل می دهند. ترکیبات دیگر شامل لینالول، سیمن، تیمن و آلفاپینن هستند. این ترکیبات و درصد آنها به شرایط محل کشت، زمان برداشت و سایر شرایط جغرافیایی ارتباط دارد.

• مصلح آویشن، سرکه است.

مصرف آویشن در بارداری و شیردهی ممنوع است.

---

پونه :

این گیاه ادرار، عرق و خونریزی قاعدگی را به جریان می اندازد، رحم را پاکسازی می کند و چه به صورت خوراکی و چه به صورت واژینال سقط آور است. بوییدن پونه برای بیمارانی که به علت ضعف دچار کاهش هوشیاری موقت مکرر می شوند مفید است. پونه بسیار لطیف کننده اخلاط و دفع کننده سودا، پاک کننده مواد زاید از ریه، قفسه سینه و معده، برطرف کننده سوزش معده، سکسکه و حالت تهوع، ضد نفخ و مفید در بیماری های کبد می باشد. این گیاه همچنین خونرسانی به پوست را افزایش می دهد. مصلح آن کتیراست.

پونه برای بهبود سردرد و سرگیجه، سرماخوردگی، سرفه، مشکلات قاعدگی و نیز به عنوان ضد عفونی کننده، ضد نفخ، عرق آور، هضم کننده غذا، ضد درد، ضد چسبندگی پلاکت ها، بی حس کننده، ضد باکتری، ضد ویروس، ضد قارچ، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، ضد ورم، ضد التهاب، ضد روماتیسم، ضد اسپاسم، ضد احتقان، ادرارآور، قاعده آور، مسکن، مقوی معده، شل کننده عضلات اسکلتی و مهار کننده سیکلواکسیژناز استفاده می گردد.

عرق انواع پونه مقوی قلب، معده و هاضمه است. دود پونه حشرات را دفع می کند.

پونه حاوی 2-1 درصد اسانس مایل به زرد و یا سبز است. پولگون موجود در اسانس برگ آن از 9 درصد در نوع برزیلی تا 30 درصد در انواع آمریکایی وجود دارد. میزان پولگون گونه های اروپایی از 90 تا 94 درصد می باشد.

موادی که به طور طبیعی در اسانس پونه وجود دارند و یا خود به خود اکسیده می شوند، عبارتند از: آلفاپی نن، بتاپی نن، لیمونن، 3-اکتانول، 3-اکنانول، پاراسیمن، 3-اکتیل استات، منتون، ایزومنتون، پولگون، ایزوپولگون، پی پریتون، سیس و ترانس پولگون اکساید و کاریوفیلن. ترکیبات مهم دیگر شامل اسید لوریک، اسید میریستیک، اسید پالمیتیک، سالیسیل آلدهید، دیوزمین و هسپریدین است. دانه های خشک پونه حاوی تا 25% پروتئین، 27درصد چربی، 11% خاکستر، 0.9 درصد کلسیم، 0.5 درصد سدیم و تا 1.5 درصد پتاسیم می باشند.

• پونه با داروهایی که توسط سیتوکروم P450 متابولیزه می شوند، تداخل عمل دارد، لذا باید با فاصله از این داروها استفاده شود.

• مصرف پونه در بارداری و شیردهی ممنوع است.

---

زنجبیل :

ضد انگل های گوارشی، ملین، دفع کننده مواد زاید و رطوبت ها از مغز و اعصاب و مفید در درمان بیماری هایی که باعث بی حسی و فلج اندام ها می شوند (مانند ام اس، سکته مغزی و …)، ضد سموم، تقویت کننده حافظه، مقوی معده و هاضمه، تقویت کننده کبد و باز کننده انسدادهای آن، ضد نفخ و خشک کننده رطوبت های زاید رسوب کرده در اعضا ودستگاه گوارش (مخصوصا اگر به همراه نبات و کندر میل شود)، مفید در درمان درد مفاصل، تقویت کننده دستگاه ادراری و مفید در درمان قطره قطره شدن ادرار که به علت غلبه سردی باشد.

زنجبیل افزاینده قوای جنسی است.

خواص مهم زنجبیل عبارتند از: ضد تهوع و استفراغ (قابل استفاده با دوز مشخص در تهوع و استفراغ بارداری)، آنتی اکسیدان قوی، کاهش دهنده چسبندگی پلاکت (این اثر زنجبیل از سیر و پیاز قوی تر است.)، کاهش دهنده کلسترول، مقوی دستگاه گوارش، ضد اسپاسم، ضد درد، معرق، مقوی قلب، ضد سرطان، ضد لخته شدن خون در عروق، ضد سرفه، محافظ کبد و ضد سموم کبدی، ضد التهاب، مدر، تقویت کننده سیستم ایمنی، ضد نفخ، شیرافزا، افزایش دهنده خونرسانی به مغز، کاهش دهنده پرفشاری خون، ضد زخم معده، مفید در درمان درد مفاصل، مفید در درمان دل دردهای زمان قاعدگی

زنجبیل محتوی 3-2.5 درصد اسانس می باشد که ترکیبات آن بستگی به ناحیه کشت دارد. مهم ترین مواد تشکیل دهنده اسانس زنجی برون، کورکومن و بیسابولون هستند. ترکیبات دیگر زنجبیل شامل نشاسته تا 50%، پروتئین تا 9%، چربی تا 8% و رزین ها هستند.

زنجبیل خاصیت آنتی بیوتیکی قوی بر ضد سالمونلا تیفی، ویبریوکلرا، تریکوفایتون ویولاسئوم و تریکوموناس واژینالیس دارد.

• زنجبیل ممکن است جذب تمام داروهای خوراکی را افزایش دهد. زنجبیل همچنین اثر داروهای ضد انعقاد و ضد پلاکت را افزایش می دهد. این گیاه با آنتی اسیدها، باربیتوراتها، داروهای کاهنده فشار خون، داروهای قلبی و داروهای کاهنده قند خون تداخل عمل دارد. لذا باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

•  زیاد مصرف کردن زنجبیل ممکن است باعث آریتمی قلبی، تهوع، استفراغ، بی اشتهایی و واکنش افزایش حساسیت شود.

• استفاده از زنجبیل تا دوز 1 گرم روزانه در بارداری مجاز است اما بیشتر از آن ممکن است باعث سقط جنین شود. استفاده از زنجبیل در شیردهی مجاز است.

• زنجبیل در زخم های گوارشی و بیماران دچار سنگ کیسه صفرا باید با احتیاط تجویز شود.

---

بادرنجبویه :

این گیاه، تحلیل برنده سودا، تقویت کننده قلب و مغز، مقوی حافظه و سایر حواس بدن، نشاط آور و بهبود دهنده خواب است؛ لذا در بیماران دچار افسردگی و بی خوابی توصیه می شود. بادرنجبویه لطیف کننده اخلاط است یعنی مواد زاید و غلیظ تجمع یافته در اعضا را به قوام قابل دفع از آنها تبدیل می کند. ضد سموم است، لذا در ایام آلودگی هوا یا زمانهایی که اپیدمی بیماری وجود دارد، مصرف آن مفید است. بادرنجبویه باز کننده انسدادها در عروق و مجاری مغز است؛ لذا در بیمارانی که به دنبال تجمع مواد زاید در عروق و مجاری مغز و اعصاب دچار بیماری هایی از جمله سکته مغزی یا ام اس شده اند،مفید می باشد.  بادرنجبویه به صورت خوراکی و بوییدنی در بیمارانی که دچار کابوس های شبانه هستند، مفید است. همچنین در بیمارانی که به علت ضعف قلب، دچار دلهره و اضطراب بی دلیل و تپش قلب هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه برای بیماری های معده نیز مفید است، به هضم غذاهای غلیظ و دیرهضم کمک می کند، مانع از بدهضمی غذا و نفخ و ترش کردن معده ناشی از آن می شود و در بیمارانی که دچار سکسکه  ودلپیچه هستند، توصیه می شود.

بادرنجبویه مقوی کبد است و برای بیماری های کلیه، بیماری های ریه و تنگی نفس و درد مفاصل مفید است.

بادرنجبویه دارای اثرات ضد اسپاسم، ضد نفخ و آرام بخش مشکلات روده ای – معده ای با منشاء عصبی است. همچنین دارای آثار آرام بخش عمومی و ضد میگرن است. بادرنجبویه ضد ویروس بوده و به ویژه بر روی ویروس هرپس^[1] و ایدز موثر است. از بادرنجبویه به عنوان معرق در درمان سرماخوردگی، آرام بخش، تقویت کننده گردش خون و ضد هیستری نیز استفاده می شود.

عرق بادرنجبویه نیز مانند خود گیاه، لطیف کننده اخلاط، باز کننده انسدادها، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده، هضم کننده غذا و تقویت کننده حافظه است و مخصوصا برای سردمزاجان مفید است.

بادرنجبویه حاوی حدود 0.3-0.2 درصد اسانس است که 70-60 درصد آن را رامنوترپن ها و حدود 30% آن را سس کوئی ترپن ها تشکیل می دهند. مهمترین اجزای اسانس بادرنجبویه شامل سیترونلال، ژراینال و نرال هستند. ترکیبات تشکیل دهنده اسانس به شرایط کشت، چین های اول، دوم و … بستگی دارد. از ترکیبات دیگر می توان اسید روزمارینیک، فلاونوئیدها و تری ترپن ها را نام برد.

• مصلح بادرنجبویه صمغ عربی و کندر است.

• بادرنجبویه اثر باربیتورات ها (مانند فنوباربیتال)، داروهای آرام بخش، داروهای خواب آور و برخی داروهای مخصوص بیماران اعصاب و روان را افزایش می دهد. برای جلوگیری از این امر، بادرنجبویه باید با فاصله از این داروها مصرف شود.

• مصرف بادرنجبویه در بارداری باید تحت نظر پزشک باشد اما در شیردهی مجاز است.

---

اسطخدوس :

مفید در بهبود تشنج و سردرد، بیماری های اعصاب و روان، وسواس، بیماری های ناشی از اختلالات سیستم عصبی که باعث فلج اندامها می شوند (مانند سکته مغزی و ام اس)، تحلیل برنده مواد زاید و دفع کننده آنها (مخصوصا بلغم و سودا) از اعضای مختلف (مخصوصا از مغز)، لطیف کننده اخلاط، باز کننده انسدادها، تقویت کننده تمام قوای بدن، پاکسازی کننده و تقویت کننده قوی مغز و سیستم اعصاب، مقوی حافظه (مخصوصا با شربت آب و عسل) و مفید در جلوگیری از پیشرفت آلزایمر، نشاط آور، مفید در انواع پرش و لرزش های اندام ها (مانند بیماری پارکینسون)، کمک کننده به بهبود سرگیجه و سایر عوارض ناشی از ضربه به سر

اسطخدوس همچنین ضد سموم است و در بیماری های عفونی نیز مفید است. خواص دیگر اسطخدوس عبارتند از: کمک کننده به بهبود بیماری های ریه، سرفه و نزله، مفید در بیماری های کبد، طحال و دستگاه ادراری، مفید در بهبود بواسیر و سایر بیماری های مقعد.

عرق اسطوخودوس نیز مانند خود گیاه باز کننده انسدادها (به خصوص انسدادهای مغزی) و تقویت کننده قوی مغز و دفع کننده سودا و بلغم است. در بیماری های عفونی مفید است و برای برطرف شدن نزله و ترشحات حلق و بینی توصیه می شود. عرق اسطخدوس به بهبود سردردهای مزمن، تشنج و لرزش اندام ها بسیار کمک می کند و برای بهبود درد مفاصل مخصوصا در افراد سالمند مفید است.

سرشاخه های اسطخدوس حاوی 3-1 درصد اسانس می باشد که ترکیبات گونه های مختلف آن ممکن است متفاوت باشد. اسانس اسطخدوس اکثرا حاوی لینالول به میزان 35-20 درصد، لینالیل استات به میزان 30-55 درصد، اوسی من، کامفر و کاریوفیلن اکساید است. از دیگر ترکیبات این گیاه می توان تانن به میزان 10-5 درصد، کومارین، فلاونوئیدها و فیتواسترول ها را نام برد.

مهمترین آثار گزارش شده اسطخدوس در طب رایج عبارتند از: ضد درد، مقوی اعصاب، آرام بخش، خواب آور، ضد آلزایمر، ضد آریتمی قلبی، ضد میکروب، ضد ویروس، ضد تشنج، ضد التهاب، ضد اسپاسم عضلانی، مقوی معده، بهبود دهنده دردهای عصبی معده، هضم کننده غذا، ضد نفخ، ضد افسردگی، ادرار آور، قاعده آور، کاهنده قند خون.

• اسطخدوس اثر آنتی هیستامینها، اپیوئیدها، آرامبخشها و داروهای خواب آور را افزایش می دهد. این گیاه اثر داروهای استاتینی (مانند آتوروستاتین، روزستاتین و …) و نیز جذب آهن را کاهش می دهد. لذا بهتر است با 2 ساعت فاصله از داروهای مذکور میل شود.

• استفاده از اسطخدوس در زمان بارداری باید حتما تحت نظر پزشک باشد اما در زمان شیردهی مجاز است.

---

زنیان :

کمک کننده به هضم غذا، تقویت کننده معده و اشتها آور، ضد انگل های گوارشی، مفید در بیماری های کبد و طحال، ادرار آور، سنگ شکن، ضد نفخ، باز کننده انسدادها، مفید در بیماری های مغز و اعصاب، مخصوصا بیماری هایی که با فلج اعضا همراه هستند مانند ام اس، سکته مغزی و …، کمک کننده به بهبود لرزش دست، پاک کننده ریه و قفسه سینه از رطوبت ها و مواد زاید، مفید در بهبود بیماری های قلبی، ملین، ضد تهوع و استفراغ، برطرف کننده سکسکه و آروغ،  قاعده آور، معرق، افزاینده قوای جنسی.

اثرات دیگر زنیان عبارتند از: ضد اسپاسم، ضد سرماخوردگی، ضد سرفه، ضد تب، برطرف کننده یبوست، آنتی اکسیدان، افزایش دهنده قوای جنسی، ضد نفخ، ضد آسم، ادرار آور، معرق، قاعده آور، کاهش دهنده پرفشاری خون، مقوی معده و ضد کرم.

میوه زنیان حاوی 4-2 درصد اسانس می باشد. مهم ترین اجزای اسانس شامل تیمول به میزان 60-35%، پاراسیمن، گاماترپی نن، آلفا و بتا پی نن، دی پنتن، آلفاترپی نین و کارواکرول است. گذشته از ترکیبات اسانس، ترکیبات گلوکزیدی و ساپونینی نیز در گیاه وجود دارد. گزارش هایی از وجود میزان قابل توجهی کارون در زنیان وجود دارد.

• مصرف زنیان به همراه داروهای ضد انعقاد خون ممکن است باعث افزایش احتمال خونریزی شود. مصرف زنیان به همراه داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث افت فشار خون شود. لذا باید با فاصله از داروهای مذکور استفاده شود.

• استفاده از زنیان در دوز بالا ممکن است باعث یرقان کلستاتیک، حساسیت به نور، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، یبوست، واکنش افزایش حساسیت، سرگیجه، سردرد، اختلال خواب و افزایش آنزیم های کبد شود.

• زیاد استفاده کردن از زنیان در گرم مزاجان ممکن است باعث ایجاد سردرد، تاری دید و زردی پوست شود. مصلح زنیان گشنیز است.

• مصرف زنیان در بیماری های شدید قلبی، بیماری های انعقادی و افت فشار خون ممنوع است.

• مصرف زنیان در بارداری و شیردهی ممنوع است.

---

دارچین :

نشاط آور، کمک کننده به درمان انواع عفونت ها  (مخصوصا عفونت زخم ها)، ضد تب و لرز، تقویت کننده قوای بدن، ضد نفخ، مفید در بیماری های ناشی از غلبه سردی بر بدن، مفید در بهبود ترشحات حلق و بینی، ادرار آور، قاعده آور، سقط آور، تقویت کننده قوای جنسی، ضد تپش قلب، بسیار لطیف کننده اخلاط (لذا اضافه کردن آن به غذاهای دیرهضم، به هضم سریع و راحت آنها بسیار کمک می کند)، ضد انواع سموم (مخصوصا سموم جانوران نیش زننده مانند عقرب)، باز کننده انسدادها (مخصوصا انسدادهای کبد)، کمک کننده به بهبود بیماری های روحی و روانی و وسواس، تقویت کننده قلب، مغز، کبد و معده. خوشبو کننده دهان. پاک کننده ریه و مجاری تنفسی از رطوبت های زاید ومفید در بهبود تنگی نفس و سرفه های خلط دار، برطرف کننده گرفتگی صدا ناشی از غلبه بلغم، مفید در بیماری های کبد.

سرعت تاثیر عرق دارچین از جرم آن بیشتر است و ضد نفخ و مقوی معده و کبد است.

مهم ترین ترکیب دارچین اسانس آن می باشد که بین 2.5-0.5 درصد متغیر است. از سویی مهم ترین جزء موجود در اسانس سینامالدهید است که میزان آن به 80-65 درصد می رسد. ترکیبات دیگر دارچین شامل تانن، موسیلاژ، بنزوسیانیدین ها و مقدار بسیار کمی کومارین ها می باشند.

• تداخلات دارویی خاصی در مورد دارچین گزارش نشده است. مصرف بیش از حد دارچین ممکن است باعث برافروختگی، افزایش ضربان قلب،بی خوابی، التهاب مخاط کام، دهان و لثه، بی اشتهایی، تحریک پذیری، کوتاه شدن تنفس، واکنش افزایش حساسیت شود.

• مصرف دارچین به صورت درمانی در بارداری و شیردهی ممنوع است اما به صورت معمول خوراکی آن در غذا مجاز است.

---

گاوزبان :

مفید در درمان بیماری های اعصاب و روان، ضد ترس و اضطراب، ضد افسردگی، تقویت کننده حواس پنجگانه، زیبا کننده رنگ پوست، مفید در بیماری های ریه، سرفه، تنگی نفس و گلودرد (مخصوصا اگر جوشانده آن با نبات، شکر یا عسل میل شود)، ضد تپش قلب، نشاط آور، تقویت کننده عمومی بدن، تقویت کننده حرارت غریزی، تقویت کننده قلب، مغز و کبد، ملین، دفع کننده سودا، صفرا و اخلاط سوخته، بهبود دهنده علایم ناشی از غلبه این اخلاط در بدن، ضد وسواس، سنگ شکن و دفع کننده سنگ کلیه و مثانه

عرق گاوزبان تقویت کننده عمومی بدن، مقوی حرارت غریزی و زیبا کننده رنگ پوست است و برای درمان بیماری های ناشی از غلبه سودا، بیماری های اعصاب و روان، وسواس و تپش قلب بسیار مفید است.

سایر خواص گل گاوزبان عبارتند از: ادرار آور، معرق، ضد تب، مقوی قلب، مقوی اعصاب، ضد درد، ضد التهاب، ضد اسپاسم، محرک غدد آدرنال، نرم کننده مجاری تنفسی، شیرافزا، پایین آورنده پرفشاری خون، مسهل و مسکن.

گل گاوزبان حاوی آلکالوئیدهای پیرولیزیدین که به کبد آسیب می رسانند، نمی باشد. ترکیبات اصلی گاوزبان شامل موسیلاژ، مقداری تانن، اسید مالیک، نیترات پتاسیم و مقدار کمی اسانس می باشد.

گل گاوزبان به خاطر داشتن موسیلاژ خلط آور است، لذا در سرماخوردگی ها مصرف می شود. این گیاه همچنین خاصیت ضعیف ضد اسهال نیز دارد.

• مصلح گاوزبان، صندل سفید است.

• گاوزبان با داروهای بیهوشی، NSAID ها و فنوتازین ها تداخل عمل دارد. مصرف همزمان گاوزبان با داروهای ضد تشنج، ممکن است باعث کاهش اثر این داروها گردد. مصرف همزمان گاوزبان با داروهای ضد انعقاد، ضد پلاکت و سالیسیلاتها با افزایش احتمال خونریزی همراه است. مصرف همزمان گل گاوزبان با داروهای آسیب رساننده به کبد و نیز اکالیپتوس، احتمال مسمومیت کبدی را افزایش می دهد.

• مصرف گل گاوزبان در بارداری و شیردهی ممنوع است.

---

گلاب :

مقوی اعصاب، ضد زخم و اشتها آور، تقویت کننده عمومی بدن، مقوی مغز و قلب و معده، نشاط آور، آرام بخش، ضد عفونی کننده، مقوی پوست، ضد میکروب، ضد اسهال، ضد التهاب، افزاینده میل جنسی، ضد کرم آسکاریس، ضد نفخ، مقوی قلب، ملین، مقوی معده، ضد اضطراب و افسردگی، ضد تپش قلب ناشی از غلبه گرمی

جرعه جرعه نوشیدن گلاب داغ در بهبود درد معده، درد کبد و طحال و سردرد مفید است.

بوییدن گلاب نیز تقویت کننده مغز و قلب، نشاط آور ، برطرف کننده تپش قلب و در درمان سردرد و درد چشم مفید است.

از قدیم در فراورده های مربوط به پوست از گلاب استفاده می شد. گلاب یکی از بهترین پاک کننده ها و ماسک های طراوت پوست می باشد. برای پاک کردن آلودگی و چربی های پوست، به خصوص در شهرهای بزرگ و صنعتی مانند تهران که هوای آلوده ای دارد، می توان با پنبه تمیز آغشته به گلاب صورت را تمیز کرد. این کار را می توان چندین بار در روز انجام داد. با این عمل آلودگی ها از بین رفته و پوست از طریق منافذ خود با هوا مبادلاتش را بهتر انجام می دهد. همچنین با جذب گلاب توسط پوست، گردش خون مویرگ های پوست سرعت یافته و غذا و اکسیژن بیشتری به پوست می رسد. همچنین می توان پس از استحمام که منافذ پوست بازترند و پوست تمیز می باشد، از گلاب به عنوان ماسک صورت استفاده کرد که روش استفاده آن مانند بالاست و پس از حدود 20 دقیقه گلاب روی صورت را می توان شست. این عمل موجب شادابی پوست و جلوگیری از چین و چروک زودرس آن می شود.

گلاب به عنوان شستشوی چشم و رفع خستگی آن می تواند مورد استفاده قرار گیرد، برای این کار می توان گاز استریل را به گلاب آغشته نمود و بر روی چشم ها قرار داد، همچنین در عفونت های چشم می توان از گلاب استریل جهت شستشو و کاهش عفونت و درمان استفاده نمود.

تداخلات دارویی و عوارض جانبی خاصی در مورد گلاب ذکر نشده است.

مصرف گلاب در بارداری و شیردهی مجاز است.

• مصلح گلاب، نبات و زعفران است.

استفاده از گلاب در افراد دچار سرفه و نزله ممنوع است.